آیت الله سیدشهاب الدین بن سید محمود بن سیدالحکماء تبریزی مرعشی نجفی، فقیه اصولی و محدث رجالی در سال 1276 شمسی 1315 قمری در شهر نجف در خاندان پر سابقه و اهل علم «مرعشی» به دنیا آمد. تحصیلات ابتدایی و مقدمات علوم را نزد پدرش فرا گرفت و پس از طی سطوح، در درس خارج فقه و اصول حضرات آیات: آقاضیاءالدین عراقی و شیخ احمد کاشف الغطاء و شماری از استادان و مدرسان برجسته حوزه نجف شرکت کرد. آیت الله مرعشی در نجف، کربلا، کاظمین، سامرا، تهران و قم، نزد بیش از یکصد استاد زانوی ادب به زمین زد و در سایه پشتکار عالی و همت بلند به مدارج بالای علمی و اخلاقی دست یافت. حافظه قوی، هوش سرشار و علاقه شدید به اهل بیت (ع)، از ایشان عالمی ساخت که نه تنها در علوم دینی از جمله فقه و اصول به مرحله اجتهاد رسیده بود، بلکه در بسیاری از علوم مانند: کلام، ادیان، انساب، حدیث، رجال، درایه و علم حروف نیز مهارت بسیار داشت.
آیت الله مرعشی نجفی مجتهدی بنام بود، به طوری که بیش از 200 تن از علمای اسلامی امامیه و تعداد کثیری از شخصیت‌های اهل سنت بر اجازه اجتهادش، مهر تأیید زده بودند. وی از فِرَق شیعه نیز اجازه نقل روایت داشت. ایشان در سن 27 سالگی پس از بازگشت به ایران، در قم رحل اقامت افکند و تا پایان عمر در همان‌جا به تدریس و تألیف مشغول گردید. حاصل عمر پربرکت ایشان در حدود یکصد و پنجاه اثر نفیس علمی در زمینه‌های مختلف علمی است.در طول بیش از هفتاد سال تدریس این عالم بزرگوار، شاگردان فاضلی پرورش یافتند که هر کدام از آنها، در شمار علما و مدرسین حوزه‌های علمیه شیعه می‌باشند که حضرات آیات: سید مصطفی خمینی، سید محمود طالقانی، مرتضی مطهری، سید محمد بهشتی، شهاب الدین اشراقی، محمد مفتح، امام موسی صدر، میرزا جواد تبریزی، شیخ حسین نوری همدانی، سید رضا صدر، سید مهدی روحانی و سید مرتضی عسکری از آن جمله‌اند.
از دیگر خدمات معظم له بنای کتابخانه، مسجد، مدارس، حسینیه‌ها و مراکز درمانی می‌باشد. آیت الله مرعشی در طول نهضت اسلامی ایران به رهبری امام خمینی ره، همواره حامی و پشتیبان نهضت و رهبری آن بود و بارها در حمایت از حضرت امام، اقدام نمود. پس از پیروزی انقلاب نیز، ایشان همواره از نظام اسلامی حمایت می‌کرد و در مناسبت‌های مختلف، با ارسال پیام‌ها، به تقویت نظام می‌پرداخت. سرانجام این اسوه فضیلت و علم، در هفتم شهریور 1369 شمسی برابر هفتم صفر 1411 قمری، در 96 سالگی دار فانی را وداع گفت و پس از تشییعی باشکوه، بر حَسَب وصیت معظم له، در راهروی ورودی کتابخانه‌اش به خاک سپرده شد.