آیت الله شیخ محمدتقی آملی فرزند مولا محمد در سال 1304 قمری در تهران به دنیا آمد. وی پس از آموختن ادبیات عرب و منطق، فقه و اصول فقه را نزد پدر و اساتیدی همچون شیخ عبدالنّبی نوری و میرزا حسن کرمانشاهی فرا گرفت. آیت الله آملی سپس برای تکمیل تحصیلات خود در 1340 قمری راهی نجف شد و در درس حضرات آیات: ضیاءالدین عراقی، میرزای نایینی و سید ابوالحسن اصفهانی حاضر گشت و به درجه‌ی اجتهاد دست یافت. ایشان پس از 13 سال اقامت در نجف اشرف، به تهران بازگشت و به تدریس حکمت، فقه و اصول فقه همت گماشت و آثاری نیز از خود به یادگار گذاشت.
شیخ محمد تقی آملی فقیهی گوشه نشین بود. از پذیرفتن مسؤولیت ریاست ابا داشت و تا پایان زندگی نیز از نوشتن رساله‌ی فتوایی، خودداری کرد. جمعی از فُقهای فاضل از محضرش بهره می‌بردند و بسیار گرامی‌اش می‌داشتند. حضرات آیات عبدالله جوادی آملی، حسن حسن زاده آملی، علامه محمد حسین تهرانی و... از جمله شاگردان این حکیم وارسته و حیات جاوید در اخلاق، خداشناسی، حاشیه بر شرح منظومه‌ی سبزواری، حاشیه بر شرح اشارات ابوعلی و... از جمله آثار آیت الله محمدتقی آملی می‌باشند. سرانجام این فیلسوف شهیر و عالم ربانی در 87 سالگی در تهران بدرود حیات گفت و در همان شهر به خاک سپرده شد.