پس از شهادت امام علی ع شیعیان کوفه با امام حسن مجتبى (ع) پسر ارشد آن حضرت بیعت کرده و او را به خلافت برگزیدند. امام، لشگری دوازده هزار نفری به رهبری قیس بن سعد به جنگ معاویه فرستاد و خود روانه‌ی مداین شد. هنوز بین سپاه امام و معاویه جنگی روی نداده بود که شایعه‌ی کشته شدن قیس بن سعد، شیرازه‌ی سپاه حضرت را از هم گسیخت. در این میان، جمعی حتی سراپرده‌ی امام را نیز غارت کرده و یکی از آنان خنجری بر ران حضرت وارد نمود. با این وضع، مسلّم شد که با چنین مردمی به جنگ معاویه و لشکر منظم او رفتن صلاح نیست. بدین ترتیب، امام حسن با معاویه وارد مکاتبه و مذاکره گردید و قرار بر این شد که امام از خلافت کناره گیری کند به شرط این که معاویه پس از خود، فرزندانش را به خلافت معین نکند، از امام على (ع) به زشتی یاد ننماید و... . امام حسن (ع) علی رغم میل باطنی، این صلح را پذیرفت و پس از پنج ماه و نیم، از خلافت کناره گرفت و با اهل بیت خود عازم مدینه گردید.