بر اساس پیشنهاد وزرای امور خارجه سازمان کنفرانس اسلامی و موافقت اجلاس سران، کمیته حسن نیت با هدف پایان دادن به جنگ عراق و ایران از طرق صلح آمیز به وجود آمد. این کمیته که بعدها نام خود را به کمیته صلح تغییر داد و از رؤسای جمهوری برخی کشورهای اسلامی تشکیل شده بود، با انجام سفرهایی به تهران و بغداد، آخرین نظریات دو کشور متخاصم را دریافت می‌کرد و پس از جمع بندی این نظریات، نشست‌هایی را ترتیب می‌داد. در نهایت تصمیمات این کمیته در چارچوب قطعنامه و یا بیانیه صادر و اعلام می‌شد. اولین سفر کمیته حسن نیت به تهران و بغداد در تاریخ 10 اسفند 1359 صورت گرفت و پس از پایان این سفر، اولین طرح خود را ارائه نمود که در آن به احترام کامل به تمامیت ارضی، عدم تصرف اراضی با اعمال زور، همچنین آتش بس میان ایران و عراق و نیز عقب نشینی و چگونگی استفاده طرفین از آبراه شطّ العرب اشاره شده بود.
در این طرح، همچنین پیش بینی شده بود که ناظران نظامی سازمان کنفرانس اسلامی بر آتش بس و عقب نشینی نظارت کنند. در این میان، جمهوری اسلامی ایران، پیش شرط هرگونه آتش بس را عقب نشینی مزدوران بعث عراق به مرزهای بین المللی و معرفی آغازگر جنگ عنوان نمود که با مخالفت عراق، این طرح و طرح‌های بعدی کمیته صلح، راه به جایی نبردند، سرانجام کار کمیته صلح پس از نه سفر و ارائه شش طرح صلح، و در حالی که وضعیت جبهه‌ها به نفع ایران بود، در بیستم آبان 1365 ش در جدّه عربستان بدون دسترسی به نتیجه مطلوب پایان پذیرفت.