محمدباقر بن محمداکمل بهبهانی معروف به وحید بهبهانی در سال 1116 یا 1118 قمری در اصفهان به دنیا آمد. وحید بهبهانی بعد از این که حوزه اصفهان، پس از انقراض صفویه، از مرکزیت افتاد، به همراه برخی از علما و فقها به عتبات مهاجرت نمود. آیت الله وحید بهبهانی، کربلا را مرکز قرار داد و شاگردان بسیار مُبَرِّزی تربیت کرد. حضرات آیات عظام سیدمهدی بحرالعلوم، شیخ جعفر کاشف الغطاء، میرزا ابوالقاسم قمی (صاحب کتاب قوانین)، حاج ملامهدی نراقی، سیدعلی صاحب ریاض، میرزا مهدی شهرستانی، سیدمحمدباقر شفتی اصفهانی (معروف به حجت الاسلام) و میرزا مهدی شهید مشهدی، از آن جمله‌اند. علاوه بر این، وحید بهبهانی در دفاع از اجتهاد و مبارزه با اخباری گری و تربیت گروهی مجتهد مبرز، تلاش پیگیری نمود و این سبب شد که او را «استادُ الکُلّ» خواندند.
او تقوی را در حد کمال داشت و شاگردانش برای او احترام بسیارعمیقی قائل بودند. نتایج کارهای آیت الله بهبهانی را می‌توان بر دو محور برشمرد: اول بررسی کامل روایاتِ اخبار و احادیث و حاکم شدن باب اجتهاد و انسداد باب اخباری گری و ظاهرگرایی. دوم در مسیر تکامل قرار گرفتن فقه اجتهادی. وحید بهبهانی از سال 1173 قمری تا پایان عمر، مرجعیت و زعامت شیعیان را به عهده داشت و خدمات زیادی در این دوران به انجام رساند. حُسنِ تدبیر، مقام علمی و استعداد فوق‌العاده و ذوق خاص ایشان در آن عصر، زبانزد خاص و عام بود، به گونه‌ای که از نوادر جهان اسلام به شمار آمده، خدمات و تلاش‌های علمی آن فقیه بزرگوار نقطه‌ی عطف مهمی در تحول بحث‌های اصولی و اجتهادی محسوب می‌شد. الاجتهاد و الاخبار، شرح مفاتیح فیض و... از جمله تالیفات این مرجع بزرگ شیعه می‌باشند. سرانجام این عالم ربانی در 89 یا 87 سالگی در کربلا به لقاءالله پیوست و در حرم امام حسين (ع) به خاک سپرده شد.