علامه شیخ عبدالحسین امینی در سال 1281 شمسی 1320 قمری در تبریز زاده شد. پس از فراگیری مقدمات علوم حوزوی در تبریز، راهی نجف اشرف شد و از محضر آیات عظام سیدابوتراب خوانساری و سیدمحمد فیروزآبادی فیض برد. ایشان در دوران جوانی به کسب درجه اجتهاد نائل آمد و این اجازه با تأیید و دستخط مراجع بزرگوار و آیات عظام سیدابوالحسن اصفهانی، میرزای نایینی، حاج شیخ عبدالکریم حائری یزدی و شیخ محمدحسین کمپانی اصفهانی همراه بود. وی پس از تکمیل تحصیلات، به تألیف کتاب روی آورد و در ابتدا کتاب شهداءالفضیله، شرح حالی از 130 تن از علمای دین را به رشته تحریر در آورد و پس از آن خود را برای نگارش کتاب عظیم الغدیر مهیّا ساخت. این کتاب بزرگترین و ارزشمندترین اثر علامه امینی است.
ایشان بیشتر اوقات خود را صرف تحقیق و نگارش این کتاب گرانسنگ نمود و خود آن بزرگوار در این باره می‌گوید: «هرگاه پشت میز می‌نشستم که الغدیر را بنویسم مثل اینکه حضرت علی ع را در کنار میز می‌دیدم که مطالب را به من دیکته می‌فرمود». علامه امینی برای یافتن مدارک معتبر درباره حدیث غدیر و سایر مطالب مربوط به اهل بيت (ع)، بارها به کشورهای مختلف سفر کرد و ده هزار کتاب را مطالعه نمود. این عالمِ محقق هم چنین کتابخانه‌ای با 42 هزار کتاب در نجف اشرف با نام کتابخانه اميرالمؤمنين (ع) تأسیس کرد و به همراه جمعی از یاران و با نسخه برداری از کتب نایاب و منحصر به فردِ اسلامی، گنجینه نفیسی از آثار مذهبی را جمع آوری نمود. سرانجام علامه امینی، این عالم ربانی و رضوانی در دوازدهم تیرماه 1349 شمسی برابر با 28 ربیع الثانی 1390 قمری در هفتاد سالگی بدرود حیات گفت و در کتابخانه‌اش به خاک سپرده شد.