آیت الله میرزا مصطفی مجتهد تبریزی در سال 1258 شمسی 1297 قمری در خاندانی عالم در تبریز به دنیا آمد. وی دروس مقدمات و فقه و اصول را در زادگاهش و در محضر پدر و استادان دیگر فرا گرفت و پس از آن رهسپار نجف گردید. آیت الله مجتهد تبریزی در نجف در محضر عالمان نامداری همچون آخوند ملامحمد کاظم خراسانی، شیخ الشریعه اصفهانی، سیدمحمدکاظم یزدی، میرزا ابوالقاسم اردوبادی و محقق نهاوندی و دیگران حاضر شد و پس از سالیانی به عالمی برجسته و فاضلی فرهیخته تبدیل گردید. وی با نشان دادن استعداد فوق‌العاده خویش، در بین بیش از هزار نفر از شاگردان فقه و اصول آخوند خراسانی، نظرِ شریف استاد را به خود جلب کرد و مورد عنایت خاص آخوند قرار گرفت. او همچنین در این مدت علاوه بر فقه و اصول، در نجوم، ریاضیات و شعر و ادب به مدارج بالایی دست یافت.
آیت اللّه مجتهد پس از چندی راهی مکه منوره گردید که در اثنای سفر به بیماری دچار گردید و در اواخر عمر به بیماری فلج مبتلا شد. وی در طول حیات علمی خویش از تألیف نیز باز نماند و آثار گرانبهایی به یادگار نهاد که اُرجوزه در عروض و قافیه، حاشیه بر کفایهُ الاصول و حاشیه بر لسانُ الخواص، از آن جمله‌اند. این فقیه جلیل سرانجام در بیست و ششم خرداد 1298 شمسی برابر با نیمه رمضان 1337 شمسی در چهل سالگی در تبریز به لقاءالله رسید و در نجف اشرف به خاک سپرده شد.