سیدمحمدبن حسین، ملقب به هِبهُ الدین معروف به حائری حسینی شهرستانی، در سال 1262 ش در سامرا متولد گردید. وی پس از تحصیل علوم مقدماتی حوزه، از محضر استادانی چون آخوند خراسانی، سیدکاظم یزدی و شیخ الشریعه اصفهانی کسب فیض نمود و به درجه اجتهاد نائل آمد. آیت الله شهرستانی پس از استقلال عراق از سلطه انگلیس، به وزارت معارف منصوب شد و به اصلاحات امور دینی و مذهبی و مراقبت در حفظ دیانت محصلین پرداخت و مدتی نیز ریاست دیوان عالی آن کشور را به عهده داشت. ایشان مدتی عضو مجلس شورای ملی عراق بود و پس از آن، تمامی اوقات خود را در تألیف کتاب و دفاع از اسلام در مقابل حملات قَلَمی معاندین مصروف داشت.
آیت الله شهرستانی جهت بیداری مسلمانان، با اندیشمندان جهان اسلام ارتباط برقرار می‌کرد و در پرورش روح اتحاد و بیداری مسلمین کوشش فراوانی از خود نشان می‌داد. از ایشان آثار ارزنده‌ای بر جای مانده است که فیض الباری، الشَّریعَةُ الطبیعَه و الدّلایل و المسائل از آن جمله‌اند. آیت الله حائری شهرستانی سرانجام در 18 بهمن 1345 ش برابر با 26 شوال 1386 ق در 83 سالگی وفات یافت و در حرم مطهر کاظمین ع به خاک سپرده شد.