ابوالقاسم قزوینی مشهور به عارف در حدود سال 1262 ش، 1300 ق در قزوین به دنیا آمد و تحصیلات قدیمه را در زادگاه خود فرا گرفت. وی به دو هنر خط و موسیقی اهتمام بیشتری ورزید و در این هنرها به شهرت دست یافت. وی همچنین به سرودن اشعار پرداخت و آثاری را پدید آورد. با آنکه شعر عارف قزوینی از لحاظ ادبی و فنون شعری دارای نقایصی بود، اما آنچه او را به شهرت و محبوبیت رساند، به کار بردن زبان مردم در شعر خود، در راه مردم گام برداشتن و در خدمت صاحبان زر و زور نرفتن بود. سرودن اشعار وطنی و هنر تصنیف سازی در نهضت مشروطه، ویژگی شعر عارف قزوینی بود و از این رهگذر، شوری در آزادی خواهان و مشروطه طلبان افکند.
از این رو شهرت و حیثیت ملی وی برای تصنیف‌های وطنی اوست که در مواقع حساس سروده و با ملت ایران همدلی کرده است. کار بزرگ عارف، تحول عظیمی بود که در ترانه سرایی پدید آورد. دیگر از امتیازهای بزرگ تصنیف‌هایش آن است که خود، هم شاعر و موسیقی دان و هم آوازه خوان بود و تصنیف را با مهارت و استادی فوق‌العاده ای برای بیان مقاصد و مضامین ملی به کار می‌برد. زندگی عارف قزوینی، همواره با فقر و تنگدستی سپری گردید تا آن که در پنجاه سالگی درگذشت و در همدان در کنار مقبره ابن سینا مدفون شد.