ملأ عبدالله بن حسین تُستَری از علماء، فقها و محدثین نامی امامیه و از پرورش یافتگان حوزه درس مقدس اردبیلی می‌باشد. وی بسیار عابد و زاهد بود؛ نمازهای نافله‌ی شبِ وی هرگز ترک نمی‌شد و بیشتر ایام را به روزه داری صرف می‌نمود. در خوراک و پوشاک بسیار قانع بود و از لذایذ دنیوی دوری می‌کرد. مجلسی اول که از شاگردان وی می‌باشد درباره مولی می‌گوید: «او نسبت به من و تمامی مؤمنین به منزله پدری مهربان بود و از ایشان کرامات بسیاری مشاهده گشته است.» مولی بر خلاف سایر علما فقط به تدریس اشتغال داشت و شاگردان برجسته‌ای را به جامعه شیعه عرضه نمود. از جمله این شاگردان: علامه مجلسی اول، شیخ بهایی و میرزا محمد نایینی می‌باشند. کتاب التَتْمیم لشرحِ الشّیخ نورالدین عَلی قواعد الحلی در هفت جلد و کتاب خَواص القرآن و نیز جامع الفواید از آثار اوست. مولی در 26 محرم سال 1021 یا 1023 قمری وفات یافت و میرداماد بر جنازه‌اش نماز خواند و در کربلا مدفون شد.