جلال‌الدین همایی متخلص به سنا فرزند میرزا ابوالقاسم متخلص به طَرَب و نواده همای شیرازی، از محققان و شاعران معاصر، در حدود سال 1278 شمسی در اصفهان متولد شد. وی علوم مقدماتی را نزد عموی خود میرزا محمد (سها) فرا گرفت و علوم معقول و منقول و ادبیات عرب و هیئت و نجوم را نزد استادان فن مانند آقا سید محمدباقر دُرچه ای، آخوند عبدالکریم گزی، آقا شیخ محمد خراسانی، حکیم قمشه‌ای و حاج آقا رحیم ارباب و دیگران آموخت و به درجه اجتهاد رسید. استاد همایی سپس به تدریس معارف اسلامی در مدارس اصفهان پرداخت و حوزه پر رونقی تشکیل داد. وی از سال 1307 به خدمت وزارت فرهنگ درآمد و چندی در دبیرستان‌های تهران مشغول به کار شد و در دارالفنون و بعد از آن در دانشکده ادبیات و حقوق دانشگاه تهران، استاد دوره فوق لیسانس و دکترا بود.
استاد همایی در طول سال‌های تحصیل و پس از آن، شاگردان بسیاری را از دانشِ خود بهره‌مند کرد. وی عالمی پرکار بود و علاوه بر آموزش، تألیفات بسیاری از خود بر جای گذاشت. از جمله کتاب‌های استاد جلال الدین همایی می‌توان از تاریخ ادبیات ایران در 5 جلد، صناعات ادبی و مثنوی وَلَدنامه نام برد. وی همچنین کتاب‌های زیادی در زمینه ادبیات و معارف اسلامی برای تدریس در مدارس و دانشگاه‌های ایران به رشته تحریر درآورده است. استاد جلال‌الدین همایی سرانجام در سال 1359 شمسی در 81 سالگی در تهران درگذشت و در تخت فولاد اصفهان به خاک سپرده شد.