امام قطب الدین ابوالحسن سعید بن هبة الله بن حسین راوندی پس از تحصیل مقدمات به سرعت مدارج علمی را طی نمود. وی از شاگردان خاص علامه طبرسی صاحب تفسیر مجمع‌البیان و دیگر اساتید عصر بود. ابن شهر آشوب، علی بن محمد المدائنی و دو فرزندش حسین و محمد از شاگردان قطب و فقهای زمان بوده‌اند. قطب‌الدین راوندی در تفسیر، نهج‌البلاغه، کلام، فلسفه، فقه، حدیث، تاریخ، اصول فقه و شعر و ادب استاد زمانه بود و در هر کدام دارای تألیفاتی می‌باشد. که اُمّ القُرآن، تفسیرالقرآن، الاختلافات، رسالهُ الفقها، فِقهُ القرآن و... از آن جمله‌اند. این عالم بزرگ و این فقیه ربانی سرانجام در سال 573 قمری در شهر مقدس قم جان به جان آفرین تسلیم کرد و در جوار حرم مطهر حضرت معصومه به خاک سپرده شد. روزی که پس از هشتصد سال، قصد بازسازی صحن مبارک را داشتند، با پیکر سالم و سیمای نورانی این عارف بالله مواجه شدند و حسب‌الامر حضرت آیت الله مرعشی نجفی، سنگ قبر بلندی بر فراز مزارش نصب کردند.