ابوحارث عبدالمطلب بن هاشم بن عبدمناف، بزرگ قبیله قریش در زمان جاهلیت و از بزرگان عرب بود. وی مردی عظیم الشّان، رفیع منزِلَت، متَّصف به اوصاف پسندیده و مشهور به افعال حمیده بود. عبدالمطلب جد پدری حضرت محمد ص و امام علی (ع) است. قوم قریش ریاست او را قبول داشته و به وجودش افتخار و مباهات می‌نمودند. از جمله آثار عبدالمطلب، حفرِ چاه زمزم است. او نذر کرد که هرگاه، خدایِ متعال، به او ده فرزند پسر کرامت کند، یکی از آن جمله را به سُنَّت جدش، ابراهیم (ع)، قربانی کند. خدای، حاجتش برآورد و او را ده پسر عنایت فرمود. عبدالمطلب بر آن شد که نذرش را ادا کند. قرعه به نام عبدالله، پدر حضرت محمد ص افتاد. چون خواست او را قربان کند، خویشانِ مادری، او را ممانعت کردند. سرانجام با راهنمایی یکی از بزرگان، قرار بر این شد که دیه یک نفر را به جای عبدالله قربانی کنند که صد شتر معیَّن گردید.
عبدالمطلب همواره، محمد صلی الله علیه و آله را نوازش می‌کرد، او را می‌بوسید و درباره او سفارش می‌نمود و می‌گفت: این چهره را چهره سروَری و زعامت می‌بینم. چون عبدالمطلب را مرضِ موت رسید، ابوطالب را بخواند و او را گفت: محمد صلی الله علیه و آله را از دل و جان مواظب باش که این کودک، رایحه پدر را استشمام ننموده و مهر مادر ندیده. این کودک را آینده‌ای پس شگفت در پیش است. تو مسئولی در دوران کودکی، مراقب و مواظب او باشی، مبادا آسیبی به وی رسد. پیامبر بزرگ اسلام، در زمان رحلت جدّ خود، هشت سال داشت.