علامه شیخ محمدباقر الفت اصفهانی در حدود سال 1261 شمسی 1301 قمری در خاندان علم و تقوا در اصفهان به دنیا آمد. وی فرزند شیخ محمدتقی نجفی معروف به آقا نجفی اصفهانی، روحانی معروف اصفهانی در عصر قاجار بود. وی در ابتدا در زادگاه خود به کسب علوم اسلامی همت گماشت و در جوانی راهی حوزه علمیه نجف گردید. شیخ محمدباقر در نجف از محضر استادان ناموری همچون میرزای بزرگ شیرازی، آقا ضیاءالدین عراقی، شیخ باقر اصطهباناتی، آخوند خراسانی و شیخ الشریعه اصفهانی استفاده‌های شایانی برد و در انواع معارف اسلامی از قبیل فقه، اصول، فلسفه، حدیث، عرفان و ادب استادی یافت.
وی پس از دریافت اجتهاد، در علم تاریخ از سرآمدان عهد خویش گردید و علاوه بر فراگیری ریاضیات قدیم و جدید، در فلسفه، علوم اجتماعی، رجال و فرقه شناسی و به ویژه فلسفه تاریخ مهارتی تام پیدا کرد. علامه الفت به زبان و ادب فرانسه تسلط کامل داشت و متون مشکل و کتاب‌های علمی آن زبان را به آسانی به فارسی ترجمه می‌کرد. علامه الفت اصفهانی در اوایل جنبش آزادی خواهی به جمع مشروطه خواهان پیوست ولی با بروز نشانه‌های انحراف و بی صداقتی متولیان امور، با استقرار مشروطه، خود را کنار کشید. با این حال بعدها از طرف اهالی اصفهان به نمایندگی مجلس شورای ملی انتخاب شد. ایشان دو دوره در مجلس حضور داشت و پس از مدتی که عهده دار مستشاری دیوان عالی کشور بود، از امور دولتی کناره گیری کرد.
الفت اصفهانی علی رغم دارا بودن مقام رفیع علمی و استعداد و حافظه‌ای شگرف، مردی فروتن و وارسته بود و خانه او در اصفهان مجمع فضلای شهر بوده است. از این دانشمند گران‌مایه آثار متعددی بر جای مانده که ابواب الرُّوضات، پرورش استقلال، سفرنامه در 2 جلد و مجمع الاجازات در 2 جلد از آن جمله‌اند. علامه الفت اصفهانی سرانجام در 14 مرداد 1343 شمسی برابر با 26 ربیع الاول 1384 قمری در 82 سالگی جان به جان آفرین تسلیم کرد و در بقعه پدرش در نزدیکی امامزاده احمد بن علی اصفهان به خاک سپرده شد.