دولت‌های ایران و روم از دیرباز بر سر مسائل گوناگون مرزی، فرهنگی و مذهبی با یک‌دیگر به نزاع برمی‌خاستند و پس از هر مصالحه، باز هم جنگی دیگر به راه می‌انداختند. پنجاه سال پس از صلح میان دو امپراتوری بزرگ ایران و روم در دهه 60 میلادی، به دستور تراژان، امپراتور روم، حمله ارتش این سرزمین به ارمنستان واقع در شمال غربی ایران آن روز آغاز شد. و بدین ترتیب از دهم ژوئن سال 110 میلادی دوران صلح پنجاه ساله میان دو طرف به پایان رسید. بهانه این حمله ظاهراً بر سر انتخاب فرمانروای ارمنستان بود که خسرو پادشاه وقت سلسله اشکانیان معروف به اشک بیست و چهارم، بدون جلب رضایت دولت روم یکی از شاهزادگان اشکانی را به حکومت آنجا تعیین کرد.
در این میان، هرچند که پادشاه اشکانی هدایا و سفرایی را نزد امپراتور وقت روم معروف به تراژان فرستاد که از وقوع جنگ خودداری کند اما امپراتور روم ضمن رد هدایا و پیشنهادت خسرو، اعلام کرد که دوستی فرمانروایان از کردار معلوم می‌شود نه از گفتار. با تهاجم لشکریان روم به ارمنستان، سپاه ایران پس از دو سال مقاومت، مجبور به عقب‌نشینی از ارمنستان گردید. در این زمان، فرمانروای ارمنستان به تصور اینکه اگر نزد امپراتور روم برود، او از خلع و قتل وی صرف نظر خواهد کرد. از این رو، نامه‌هایی مبنی بر تسلیم بی‌قید و شرط برای تراژان فرستاد و خود نیز به اردوی امپراتور روم رفته، تاج خود را به وی اعطا نمود. اما امپراتور روم نه تنها تاج را برنگرداند، بلکه او را از خود راند و دستور قتل وی را صادر کرد. با این حال، خسرو، پادشاه اشکانی ایران، با برانگیختن طرفداران ایران در ارمنستان، آن منطقه را به ایران ملحق کرد.