ابوالقاسم قاسم بن فیرة بن ابی القاسم شاطبی شافعی، معروف به امام القُرّاء پیشوای قاریان و از اساتید ادب و علوم قرآنی در قرن ششم هجری بود. او علاوه بر اصول قرائت و تجوید، در تفسیر، حدیث، نحو، لغت و علوم عربی یگانه روزگار و استاد زمان خود به شمار می‌رفت. شاطبی علی رغم این که از نعمت بینایی محروم بود ولی از کثرت ذکاوت و زیرکی، تمامی حرکات، سخنان و افعال و رفتار خود را طوری می‌نمود که حاضرین مجلس، اصلاً متوجهی نابینایی او نمی‌شدند.
شاطبی علاوه بر مراتب علمی، بسیار زاهد، صالح، متقی و دارای اخلاق پسندیده بود. بدون ضرورت حرف نمی‌زد، از مرض‌های بسیار سخت، اصلاً شکایت نمی‌کرد، بدون وضو قرآن نمی‌خواند و در مجلس قرائت، با کمال وقار و متانت می نشست. از آثار مهم او علاوه بر حِرزُالامانی، دو قصیده‌ی لامیّه و رائیّه در علم قرائت است که شهرت دارد و در قرون بعد، شرح‌هایی بر آن‌ها نوشته شده است. ابوالقاسم شاطبی در 28 جمادی الثانی سال 590 قمری در 52 سالگی درگذشت و در قاهره مدفون گردید.