شیخ سعدالدین ابوالقاسم، عبدالعزیز بن نحریر بن عبدالعزیز بن برّاج طرابلسی معروف به قاضی در حدود سال 400 قمری در مصر به دنیا آمد. تحصیلات خود را در زادگاه و سپس در بغداد ادامه داد تا این که یکی از فقهای نامدار و معتبر شیعه در عصر خویش شد. ابن بَرّاج از علم وسیع و اطلاعات شایسته در زمینه فقه و علوم اسلامی برخوردار بوده و تألیفات فراوانی در این باره دارد. او از شاگردان خاص سید مرتضی و شیخ طوسی بود و مورد توجه آنان قرار گرفت. شیخ ابوالقاسم بن بَرّاج بعدها نماینده‌ی شیخ طوسی در شام گردید و یکی از مردان فقه و فقاهتِ معروف آن دیار شد.
ابن برّاج در حدود سی سال در طرابلس منصب قضاوت داشته و به «قاضی» مشهور گشت. ابن برّاج از دانشمندان پرآوازه و معتبر شیعی است که آرای او پیوسته مورد توجهی فقیهان بزرگ بوده و غالباً به نظریات او، اشاره و استناد شده است. بسیاری از فقیهان و محدّثانِ سده‌های بعد، در اجازه‌هایی که به برخی از شاگردان خود داده‌اند، به شخصیت و آثار او اشاره کرده‌اند. قاضی، از نویسندگانی است که نوشته‌هایی در فقه و کلام از خود به یادگار گذاشته است. نوشته‌های به جای مانده از او، شامل مجموعه‌ای از فتواهای فقهی است که در آن جا، استدلال‌های فقهی و نقد نظرهای دیگر فقیهان، بسیار کم به چشم می‌خورد. جواهر الفقه، عِمادُ المُحتاج فی مناسک الحاجّ و... از تألیفات اوست. سرانجام این عالم ربانی در حدود هشتادسالگی در طرابلس در لبنان بدرود حیات گفت.