پس از واقعه‌ی کربلا و شهادت امام حسین ع و یاران و نیز اسارت اهل بیت، عده‌ای از مردم مدینه جهت آشنایی با رویّه و رفتار یزید بن معاویه راهی شام شدند. آنان، زمانی که به شهر بازگشتند برای مردم مدینه از فسق و فجور یزید گفتند. مردم مدینه نیز کارگزار یزید، عثمان بن محمد بن ابی سفیان و مروان بن حکم و سایر امویین را از مدینه بیرون کردند و با عبدالله بن حنظله، بیعت نمودند. چون این خبر به گوش یزید رسید، مسلم بن عُقبَه معروف به مجرم و مُسرف را با لشکری فراوان به سوی مدینه فرستاد. لشکر شام در سنگستان بیرون مدینه معروف به «حرّه» که در یک مایلی مسجدالنبی صلی الله علیه و آله قرار دارد، با مردم مدینه وارد جنگ شد.
مردم مدینه پس از دادن کشته‌های فراوان به مدینه گریختند. لشگر شام نیز در تعقیب آن‌ها وارد مدینه شدند. مسرف بن عُقبه به مدت 3 روز جان و مال و ناموس مردم مدینه را برای لشگر خود حلال نمود و لشکریانش نیز از هیچ جنایتی حتی زنا در مسجدالنبی فروگذار نکردند. مسرف بن عقبه در مدینه کاری را برای یزید انجام داد که «بُسر بن اَرطاة» پیش از او در حجاز و یمن برای معاویه انجام داده بود. چند روز پس از این واقعه، مسرف بن عقبه در راه مکه و در پی جنایتی دیگر به دَرَک اَسفَل شتافت. حمله سپاهیان یزید به کشتن شدن بیش از ده هزار نفر انجامید و به واقعه حره معروف گشت.