سید محمد باقر بن محمدتقی شفتی مشهور به «حجه الاسلام»، رشتی الاصل و از بزرگان علمای امامیه، فقیه، اصولی، ادیب، نحوی، رجالی و ریاضی دان بوده است. او هم چنین در درایه، هیئت و علوم ادبی و فنون عربی از مشاهیر روزگار و در مراحل اخلاقی بی هماورد بوده است. او به حال فقرا و طلاب علوم دینی کمک بسیار می‌نمود و در عبادت و مناجات و سخاوت و نیز اجرای حدود الهی بسیار کوشا بود. حجت السلام شفتی از محضر درس حضرات آیات بهبهانی، سید مهدی بحرالعلوم، شیخ جعفر کاشف الغطاء، ملامهدی نراقی و میرزای قمی استفاده برد و دارای تالیفات بسیاری است. آداب نماز شب، الاجازات، اصحاب الاجماع و... از آن جمله‌اند. همچنین رساله‌های فراوانی را در تحقیق حال هر یک از رجال حدیث امامی، به رشته‌ی تحریر درآورده است. سرانجام این عالم سترگ در 85 سالگی در اصفهان وفات یافت و در مسجدی که خود بنا نهاده بود و به مسجد سید معروف شد، دفن گردید.