پس از آن كه امام علىع و حضرت زهرا(س) براى برآوردن حاجت خويش، سه روز روزه را نذر كرده بودند و نوبت به اداى آن رسيد، در سه روز متوالى مسكين و يتيم و اسيرى به دَرِ خانه ى آن ها آمد و غذايى طلب كرد. آن بزرگواران نيز غذاى خود را به آن ها داده و خود با آب، افطار نمودند. اين خانواده ى كريم در مقابل اين عمل، هيچ جزايى را از افراد نخواستند و اجرِ خود را از خدا طلبيدند. در اين هنگام بود كه وحى بر پيامبر اكرم صلی الله علیه و آله نازل شد و سوره ى دهر يا انسان در شأن امام على(ع) و حضرت زهرا(س) نازل گرديد.