ابوالعطاء کمال الدین محمود بن علی بن محمود، معروف به خواجوی کرمانی در سال 679 قمری در شهر کرمان به دنیا آمد. او در جوانی در کرمان و فارس تحصیل کرد و از آن پس به مسافرت پرداخت. خواجو در اثنای مسافرت، با عده‌ای از مشایخ، سلاطین و وزرا ملاقات کرد و در پایان عمر، چندی نیز با حافظ شیرازی، شاعر بزرگِ غزل سرای قرن هشتم معاشرت داشت. دیوان قصیده‌ها، غزل‌ها و رباعی‌ها، مثنوی‌های همای و همایون، گل و نوروز، کمال نامه، گوهر نامه و... از آثار خواجوی کرمانی است. در غالبِ این مثنوی‌ها، خواجو از نظامی پیروی کرده است. خواجو در غزل‌های خود، شیوه‌ی سعدی را اساس قرار داده و آن را با افکار عرفانی در آمیخته است. روش ایجاد شده توسط خواجوی کرمانی به همت حافظ شیرازی کامل شده است. این ادیب نامدار ایرانی سرانجام در 753 قمری در 74 سالگی درگذشت.