در پی تصویب لوایح ضد اسلامی انجمن‌های ایالتی و ولایتی در نیمه مهرماه 1341، حضرت امام خمینی ره که از دیرباز در اندیشه فرصتی مناسب برای شکستن قدرت نامشروع شاه و ابهَّت پوشالی سلطه جهان خواران بودند، در چنین شرایطی، آن فرصت مطلوب را یافته و با فریادی رسا و درهم کوبنده، پرچم مبارزه با استبداد داخلی و سلطه خارجی را به دست گرفتند و نهضت ریشه دار و پر صلابت خویش را آغاز نمودند. ایشان به دنبال اعلام تصویب این لایحه در روزنامه‌ها، بی درنگ علمای طراز اول قم را به نشست و گفتگو پیرامون تصویب نامه دعوت نمودند و در این جلسه تصمیم گرفته شد مخالفت علمای قم با مفاد تصویبنامه به اطلاع عموم برسد. در ادامه این اعتراض، حضرت امام در تاریخ پانزدهم آبان 1341، تصویبنامه کذایی را خائنانه، غلط، نقشه شوم دشمنان اسلام و ملت ایران، جسارت به ساحت قرآن، گناه نابخشودنی و مستوجب توبه و استغفار دولت شمرده و در تلگراف دیگری به اسدالله علم، نخست وزیر وقت، به وی هشدار دادند. هنوز چند روزی از آغاز نهضت نگذشته بود که امام، مبارزه با رژیم حاکم و سلطه بیگانه را به مرحله نوین سیاسی ـ مذهبی وارد نمودند و برای اولین بار در تاریخ مرجعیت شیعه، پای همه ملت را به مبارزه کشانیدند. بر اثر پایداری مردم و رهبری علما در مخالفت با این لایحه که شرط اسلام برای انتخاب نمایندگان مجلس و سوگند به قرآن حذف شده بود، لغو این تصویبنامه در 10 آذر 1341 پس از عقب نشینی آشکار و شکست افتضاح آمیز رژیم اعلام گردید.