ابوعبدالله محیی الدین محمد بن علی العربی معروف به ابن عربی در 27 رمضان سال 560 ق در اندلس به دنیا آمد. وی از آغاز جوانی، دارای دلی تپنده در جستجوی فراسوی جهان مادی بود و روحی تشنه‌ی حقایق غیبی و عواطفی پرهیجان و اندیشه‌ای عرفان جو داشت. چنان که در این رهگذر، جوانه‌های بینش عرفانی در درونش ایجاد شده و مکاشفاتی برایش دست می‌داد. او دانشمندی پرکار بود که آثارش را بیش از پانصد رساله و کتاب ذکر کرده‌اند. یکی از آن‌ها، تفسیر کبیر است که به تنهایی شامل چندین مجلد است و کتاب معروف فصوصِ الحِکَمِ او، فشرده‌ای از دیدگاه‌ها و اندیشه‌های عرفانی اوست. ابن عربی در 78 سالگی در شام درگذشت و در دامنه‌ی کوه قاسیون در دمشق مدفون گردید.