با گذشت حدود هفت سال از فرمانروایی ناپلئون بُناپارت بر فرانسه، اختلافات و درگیری‌های فرانسه با انگلستان که از چند قرن قبل از آن آغاز شده بود، ادامه یافت. پیش از آن، ناپلئون در سال 1799 میلادی با بستن مرزهای فرانسه بر روی کالاهای انگلیسی گام نخست را در فشار بر بریتانیا آغاز نمود. وی آن گاه با همکاری روس، اتریش و پرتغال به سوی هدف خود در حذف کشتی‌ها و بازرگانی انگلستان از قاره اروپا ادامه مسیر داد. در این راستا، ناپلئون هرگونه تجارت با انگلستان را ممنوع کرد و ورود کالاهای انگلستان به آن منطقه را، به مصادره تهدید نمود. انگلستان نیز در واکنش به این وضع، دریافت جواز توسط کشورهای بی‌طرف برای تجارت با قاره اروپا را الزامی اعلام کرد. در پاسخ به این اقدام انگلستان، ناپلئون بُناپارت فرمان‌هایی از جمله فرمان میلان را در هفدهم دسامبر 1807 میلادی صادر نمود که بر اساس آن، همه کشتی‌های بی طرف تهدید می‌شدند که در صورت پذیرش دستورهای انگلستان، به عنوان اموال انگلستان، مصادره خواهند شد.
اقدام ناپلئون در صدور فرمان میلان، در حقیقت، به کارگیری سلاح محاصره در یک نبرد اقتصادی به شمار می‌رفت و هدف آن از یک‌طرفْ، وادار ساختن بریتانیا به تسلیم، از راه مسدود کردن تجارت آن کشور بود و از سوی دیگر، به منزله حمایت از صنایع فرانسه تلقی می‌گردید. ناپلئون هم‌چنین از دولت‌های اروپایی دست نشانده خود خواست تا روابط تجاری خود را با انگلیس قطع کنند. بدین ترتیب، ناپلئون جزیره انگلیس را در خشکی و دریا محصور کرد و کشتی‌های فرانسوی و متحدان فرانسه اجازه یافتند تا کشتی‌های انگلیسی را مورد تهاجم قرار دهند. با این فرمان، نفوذ سیاسی و تجاری انگلیس در مناطق خشکی اروپا کاهش یافت و اوضاع بازرگانی و صنعت انگلستان را به میزان یک بحران اقتصادی که با خشک‌سالی همراه بود مواجه ساخت. با این حالْ شکست نهایی ناپلئون در سال 1815 میلادی خط پایانی بر این گونه قراردادها کشید.