خواجه عبدالله انصاری هروی بن ابی منصور که نَسَبَش با شش واسطه به ابوایوب انصاری، صحابی پیامبر ص می‌رسد، از عرفا و بزرگان صوفیه می‌باشد. وی که به شیخ الاسلام معروف است در اواخر قرن چهارم در هرات به دنیا آمد. خواجه از نه سالگی شعر می‌گفت و سپس برای خدمت به اسلام، مسافرت نمود. او شعر پارسی و عربی را نیکو می‌سرود و در جوانی در علوم دینی و حفظ اشعارِ عرب، مشهور بود. همچنین وی در حدیث و فقه مهارت داشت و در تصوف دارای مقامی عالی است. محل اقامتش، بیشتر در هرات بود و در آنجا، تا پایان عمر به تعلیم و ارشاد اشتغال داشت. وی دارای حافظه‌ای قوی و استعدادی بالا بوده است. بیشتر شهرت خواجه عبدالله انصاری به جهت رسالات و کُتب مشهوری است که آن‌ها را نگاشته که تفسیر قرآن، کنزُالسّالکین، رساله‌ی دل و جان، اُنسُ المُرید، انوارُ التَّحقیق، شَمس المجالس، منازل السائرین و مناجات فارسی از آن جمله‌اند. خواجه عبدالله انصاری در سال 481 قمری در 85 سالگی درگذشت.