اِزار لومیس پاوْنْدْ، شاعر و نویسنده معروف امریکایی در 30 اکتبر 1885 میلادی در ایالت اوهایو امریکا به دنیا آمد. وی پس از طی تحصیلات خود و اخذ درجه دکتری، به اروپا سفر کرد و در انگلستان به فعالیت ادبی پرداخت. پاوند در انگلستان گروهی از شاعران جوان را گرد خود جمع آورد و نهضت ایماژیسم را بنیان نهاد که نهضتی بود بر ضد سنت‌های رمانتیک و ادبیات عصر. پاوند در ایجاد این نهضت تحت تأثیر برخی فیلسوفان انگلیسی، شاعران فرانسوی و نویسندگان یونان باستان و شاعران چینی و ژاپنی قرار گرفته بود. وی به شاعران جوان قدرت تازه بخشید و انقلابی در شعر پدید آورد. پاوند در انتخاب موضوع شعر، آزادی مطلق را جایز می‌شمرد و در زبان شعر به بیان متداول و کلمه‌های ساده و صحیح و به کار بردن اوزان نو و بیان احساس به وسیله تصویرهای عینی تکیه می‌کرد. وی در سال‌های بعد در امریکا برای مبادله فرهنگ اروپا و آمریکا کوشش فراوانی به کار برد و مقاله‌های تحقیقی مهمی انتشار داد. پاوند به سبب بهره‌مندی از فرهنگ وسیع و آشنایی با زبان‌های مختلف توانست ادبیات گوناگون را در عصرهای مختلف و آثار شاعران یونانی، لاتینی، چینی، ژاپنی، ایتالیایی و انگلوساکسون مورد نقد و بررسی قرار دهد و با نویسندگان و شاعران قدیم رابطه‌ای متفاوت با رابطه معمول پدید آورد.
در نظر پاوْنْد، این نویسندگان، دارویی بودند که عالم انسانیت را از بیماری حماقتِ شایع نجات می‌دادند. وی در ادبیات امریکا، روش تازه‌ای در نقد به وجود آورد و شیوه معمول و رایج را که شیوه‌ای بسیار محدود بود، مطرود شناخت. پاوند هم‌چنین درباره هنر شعر سرودن، مقاله‌های پرارزشی منتشر کرد و در نوگرداندن شعر پیروزی‌هایی به دست آورد. توجه ویژه او، بیشتر به مسائل فنی شعر بود تا مسائل فکری و معنوی. دیوان‌های غنایی پاوند به نام ذات خویش و نیز شادمانی‌ها، به سبب قدرت شاعر در نو ساختن وزن شعرْ جلب توجه فراوان کرد و چندین بار از آن تجدید چاپ به عمل آمد. این دیوان‌ها علاوه بر اشعار دوره جوانی شاعر، ترجمه‌هایی کم و بیش آزاد از اشعار شاعران لاتینی و قرون وسطای ایتالیا در بر دارد و به طور کلی تجربه‌های شاعری با ذوق و با فرهنگ را نشان می‌دهد. با این حال، مهم‌ترین اثر پاوند، ترانه‌ها نام دارد که از طرفی نوعی یادداشت‌های معنوی و فکری است و از طرف دیگر، سراشیبی به سوی تمدن دوزخی عصر جدید است.
وی معایب عصر خود را که در آن آدمی برده پول گشته است مورد تحلیل قرار می‌دهد. از حیث بیان، پاوند از تجرید و انتزاع در عالم شعرْ هراس دارد و به دنبال روشنی و صراحت و بیانی عینی و محسوس می‌رود. وی در جریان جنگ جهانی دوم، به طرفداری از فاشیسم و موسولینی، دیکتاتور فاشیست ایتالیا سخنرانی‌هایی از رادیو رُم ایراد کرد و این امر موجب شد که پس از جنگ از طرف مقامات امریکا توقیف و زندانی شود. اما دادگاه واشینگتن او را به اختلال روانی منسوب و روانه بیمارستان امراض روحی کرد. پاوند بیش از یک دهه از عمر خود را در این مکان گذراند و پس از رهایی از آن، به ایتالیا بازگشت. آثار پاوند مدت‌ها مورد بحث و جدل قرار گرفت و او تنها شاعری است که اشعارش همگی با جنجال همراه بوده است. با این حال نمی‌توان نفوذ فراوان او را بر شاعران عصرش انکار کرد. اِزار لومیس پاوند سرانجام در 1 نوامبر 1972 میلادی در 87 سالگی درگذشت.