شهر پکن در چین یکی از شهرهای قدیمی است که سابقه آن به بیش از هزار سال قبل از میلاد می‌رسد و سابقه پایتختی آن را می‌توان از سده‌های اولیه بعد از میلاد به حساب آورد. در قرن سیزدهم که مغول‌ها سرتاسر چین را تصرف کردند و سلسله یوآن را تأسیس نمودند، بخشی از این منطقه را خانبالق نامیده و به پایتختی برگزیدند اما در زمان سلسله مینگ، مرکزیت چین در پکن تثبیت گردید. این وضعیت تا اوایل قرن بیستم ادامه داشت و به دنبال اعلام حکومت جمهوری جدید توسط ملی‌گرایان حکومت ملی شهر نان‌کینگ را به پایتختی انتخاب نمودند.
بعد از پایان جنگ جهانی دوم و خروج ژاپن از چین، گروه‌های معارض داخلی شامل کمونیست‌ها و ملی‌گرایان رویاروی یک‌دیگر قرار گرفته و پس از شکست ملی‌گرایان و پناهنده شدن آن‌ها به تایوان، سرزمین گسترده چین به تصرف کمونیست‌ها درآمد و در 27 سپتامبر 1949 میلادی در آستانه اعلام حکومت جمهوری خلق چین، شهر پکن به پایتختی برگزیده شد. شهر پر جمعیت و تاریخی پکن که در شرق چین قرار دارد، از مراکز بزرگ سیاسی، اقتصادی و فرهنگی این کشور محسوب می‌شود. این شهر با حدود 11 میلیون نفر جمعیت دارای 2 قسمت است که بخش میانی آن به نام شهر ممنوعه محل سکونت پادشاهان قدیمی و از مراکز جذب توریست‌ها به شمار می‌رود.