حضرت امام هادی ع دهمین چراغ فروزان هدایت، در نیمه ذی حجّه سال 212 قمری در قریه‌ای در نزدیکی مدینه به دنیا آمد. مادرش سَمانه معروف به سیّده ومکنّی به اُمُّ الْفَضْل می‌باشد. ابوالحسن ثالث کنیه حضرت و هادی، نقی، مرتضی، فقیه، امین و متوکل، از القاب آن امام هستند. مُعتَصِم، واثق، متوکل، مُنتَصَر، مُستَعین و مُعتزّ از خلفای دوران حیات امام هادی (ع) بوده‌اند. پنج فرزند برای آن حضرت ذکر شده است. امام هادی (ع) پس از شهادت پدر بزرگوار خود، در سن هشت سالگی به امامت رسیده و عهده دار ولایت مسلمانان گردید. آن حضرت در همان دوران خردسالی، آن چنان از علم و هوشیاری و کمالات فوق‌العاده‌ای برخوردار بود که اطرافیان را حیران می‌نمود. امام دهم، همچنین در راستای انتشار مکتب تشیع به تربیت شاگردان متعددی پرداخت که حضرت عبدالعظیم حَسَنی، ابن سِکّیت اهوازی، ابوهاشم جعفری، جعفر بن سهیل و اسماعیل بن مهران از آن جمله‌اند. آن حضرت در تحکیم و استواری فقه و عقاید و فرهنگ تشیع، همت جدی و وسیع نمود و در این راستا، کتاب‌هایی نوشت که رساله‌هایی در ردّ جَبْر و تَفویض، اثبات عدل، احکام دین و نیز تفسیر صَحَّهُ الخِلقَه و... از آن جمله‌اند.