ابوالفرج جمال الدین عبدالرحمن بن علی بن جوزی بغدادی معروف به ابن جوزی، فقیه، مفسّر، محدّث و واعظ است که در طب، تاریخ، عرفان و اکثر فنون متداول نیز، متبحّر بوده است. در مجلس وعظ وی ازدحام جمعیت ایجاد می‌شد و او را بسیار بدیهه گو و حاضر جواب گفته‌اند. از کارهای بی سابقه ابن جوزی، بیان یک دوره تفسیر قرآن بر روی منبر است. همچنین ابن جوزی در مجالسی که خلیفه حاضر بود به موعظه وی می‌پرداخت و هراسی به خود راه نمی‌داد. تدریس، بخش مهمی از زندگی اجتماعی ابن جوزی را دربرمی گرفت. وی استادی بزرگ و توانا بود و چنان که خود می‌گوید، در پنج مدرسه تدریس می‌کرده است. ابن جوزی از سیزده سالگی به تألیف پرداخت و از آن جا که تا پایان عمر از نوشتن باز نایستاد شمار آثارش را تا بیش از 380 کتاب و رساله ذکر کرده‌اند. اسبابُ النُّزول، روحُ الارواح، مولدُالنَّبی و النُطقُ المَفهوم و... از آن جمله‌اند. وفات ابن جوزی در 86 سالگی در بغداد واقع شد و در مقبره بابُ الحَرْب مدفون گردید.