ابوبکر محمد بن حسن اَزْدی معروف به ابن دُرَید در سال 223 قمری در بصره به دنیا آمد و نزد استادانی چون ابوحاتم سِجستانی، لغت و ادبیات عرب را آموخت. او بعدها به عمان رفت و دوازده سال بعد، به فارس آمد و مدتی وزارت و صاحب دیوانی امارت بنی میکال در فارس را بر عهده گرفت. ابن دُرَید فردی هوشمند، خوش خو، بخشنده و دارای حافظه‌ای نیرومند بود. بیشتر عمر ابن دُرَید در مطالعه، تدریس و تألیف گذشت و شاگردان عالی مقامی چون ابوالفرج اصفهانی، مرزبانی و سیرافی از محضر او استفاده کردند. بیشتر شهرت ابن دُرَید به سبب نقشی است که در تاریخ لغت نویسیِ عرب به عهده داشته است. هم چنین او در علم لغت و شعرشناسی و نقد شعر، استاد مسلَّم زبان بود و در شاعری و نازک خیالی و نوآوری، از همگِنان، گوی سبقت ربود. ابن دُرَید را اَعلَمِ شُعرا و اَشعَر شاعرترین عُلما لقب داده‌اند. ابن دُرَید پس از عمری طولانی در 98 سالگی درگذشت و در مقابر عباسیه در بغداد مدفون شد. الجَمهَره، الانوار و تقویمُ اللّسان از آثار اوست.