حکیم میرزا مهدی بن اسماعیل غروی اصفهانی در حدود سال 1264 شمسی 1303 قمری در اصفهان به دنیا آمد. وی پس از تحصیل در خدمت پدر، سید محمدباقر درچه ای، آخوند ملامحمد کاشانی و جهانگیرخان قشقایی، در دوازده سالگی به عتبات رفت و از محضر عالمان نامداری همچون حضرات آیات: سید اسماعیل صدر، آخوند خراسانی، سید محمدکاظم یزدی و میرزای نایینی استفاده برد تا به مقام رفیع اجتهاد دست یافت. حکیم غروی اصفهانی همچنین هم دوره‌ای عارفان و عالمانی همچون سید احمد کربلایی، سید علی قاضی طباطبایی، شیخ محمد بهاری و سید جمال‌الدین گلپایگانی بود و پس از سال‌ها مراقبت و سیر و سلوک به درجه والایی در اخلاق و عرفان رسید. وی با چند تن از علمای معاصر خود، اولین دوره درس میرزای نایینی را طی جلساتی طولانی مورد بحث و بررسی قرار دادند. در این نشست‌ها، کلیه مبانی شیخ انصاری مورد پژوهش قرار گرفت. وی پس از مدتی اعتکاف در مسجد سهله و مکاشفه‌ای که به او دست داد، جزوه‌هایی را که در حین اشتغال به فلسفه و عرفان نوشته بود در رود کوفه انداخت و مکتبی جدید در معارف ربوبی مبتنی بر قرآن و احادیث پدید آورد که مکتب تفکیک نام گرفت و توسط چند تن از شاگردانش به کمال رسید. او در این مکتب معتقد بود که فلسفه اسلام را باید از متن قرآن و سنت معصوم استخراج کرد.
حکیم غروی اصفهانی در سال 1305 شمسی به مشهد رفت و تا پایان عمر به مدت بیست سال به تدریس و تألیف همت گماشت. وی در طول نزدیک به سی سال، سه دوره به تدریس اصول پرداخت. نخست: مفصّل مطابق معمول بین فقها و اصولیین؛ دوم: بیان مبانی و افکار خود؛ سوم: بیان قواعد مهم اصولی که برای استدلال احکام فقهی به آن احتیاج می‌شود. دانشمندانی همچون سید صدرالدین صدر، میرزا هاشم قزوینی، محمدکاظم دامغانی، میرزا مجتبی قزوینی، محمدتقی شریعتی، شیخ حسنعلی مروارید، حسنعلی راشد و ده‌ها عالم فرزانه دیگر از جمله شاگردان ایشان بودند. همچنین ابواب الهُدی، اعجاز قرآن و معارف قرآن از تألیفات اوست. میرزا مهدی اصفهانی سرانجام در 23 آبان 1325 شمسی برابر با نوزدهم ذی‌حجه 1365 قمری در شصت و یک سالگی دار فانی را وداع گفت و در حرم مطهر امام رضا (ع) به خاک سپرده شد.