ابومعشر جعفر بن محمد بن عمر بلخی، حکیم و منجم، در ابتدا در بغداد از محدثین بزرگ بود و با فلسفه و حکمت و علوم عقلی مخالفت می‌کرد ولی بعدها به این علوم متمایل گردید و به مدارج بالایی در آن‌ها دست یافت. ابومعشر در اثر همت عالی و تلاش خستگی ناپذیر خود، در تمامی شعب حکمت، خصوصاً ریاضیات، نجوم و هیئت دارای بصیرتی فوق‌العاده بود و استاد کل و سرآمد اهل فن به شمار می‌رفت. ابومعشر تالیفات متعددی در نجوم و ریاضی دارد از قبیل: اثبات علم النجوم، زیج الهَزارات، المَدخلُ الکبیر و... . ابومعشر مشهورترین منجم مسلمان بود و اشتهار او تا قرن‌ها بعد نیز همچنان حفظ شد. بر اساس دیدگاه ابومعشر، همه معارف، منشأ الهی دارد و علم نجوم نیز از این قاعده مستثنی نیست. آثار ابومعشر از لحاظ در برداشتن بخش‌هایی از نوشته‌های کهن که اصل آن‌ها از بین رفته، قابل توجه است.