استاد محمد غفاری، مشهور به کمال‌الملک، بزرگ‌ترین نقاش دوران یکصد سال اخیر، در حدود سال 1226 شمسی 1264 قمری در کاشان به دنیا آمد. خاندان غفاری که کمال الملک، یکی از اعضای آن است، هنرمندانی بسیار به عالم هنر تقدیم داشته است. کمال‌الملک پس از طی دوران ابتدایی، از 13 سالگی به تهران آمد و در دارالفنون به تحصیل پرداخت. پس از دیداری که ناصرالدین شاه از مدرسه دارالفنون در سال 1259 شمسی به عمل آورد، تابلویی از کمال الملک توجه شاه قاجار را به خود جلب کرد و از آن پس او را به عنوان نقاش باشی مخصوصِ خود به دربار برد.
ناصرالدین شاه در سال 1271 قمری، محمد غفاری، نقاش بزرگ دربار خود را به کمال الملک ملقب و او را از دیگر نقاشانِ معاصرش متمایز ساخت. کمال الملک سپس برای تکمیل تحصیلات خود راهی اروپا شد و سه سال بعد مظفرالدین شاه در جریان سفر دومش به اروپا، از کمال الملک خواست به ایران باز گردد. سفر کمال الملک به اروپا و تفحص و مطالعه او در نقاشی آن دیار، اثری ژرف و غنی در او برجای نهاد و تکنیک او را از نقاشان دوران او فراتر برد. کمال الملک در مراجعت به ایران با توطئه‌ها و حسادت‌های درباریان روبرو شد و به بهانه زیارت عتبات و در واقع به قصد فرار از محیط مسموم دربار، در سال 1280 شمسی، بی تابانه به کربلا شتافت.
وی پس از چند سال اقامت در کربلا به ایران بازگشت و پس از تأسیس مدرسه صنایع مستظرفه در سال 1290 شمسی، به تربیت شاگردان هنرمند همت گماشت. از کمال الملک آثار هنرمندانه متعددی بر جای مانده که علاوه بر تالار آینه که بزرگ‌ترین و پرکارترین اثر اوست، می‌توان از فالگیر بغدادی، عرب خفته و کیمیاگران نام برد. سرانجام، کمال الملک، نقاش شهیرِ ایرانی در 27 مرداد سال 1319 شمسی در 93 سالگی در نیشابور درگذشت و در کنار قبر عطار نیشابوری به خاک سپرده شد.