حضرت عیسی بن مريم (ع) پیامبر بزرگ الهی و یکی از پیامبران اولوالعزم است که در 25 دسامبر سال اول میلادی برابر با 622 سال قبل از هجرت نبی مکرم اسلام (ص) در بیت لحم یا ناصره واقع در فلسطین امروزی، به امر خدا از حضرت مريم (س) دختر عمران زاده شد. قبل از تولد آن حضرت، میلاد ایشان پیش‌بینی شده بود و این امر برای حکّام زمان، ناگوار بود. از این رو، چون از جانب هردوس، والی روم مورد تهدید بود، خانواده او، وی را به مصر بردند.
ایشان در سی سالگی در شهر جلیله، شروع به تبلیغ دین خود کرد که مورد عداوت روز افزون فریسیان قرار گرفت. موضوع به دار آویخته شدن حضرت عيسي (ع) از نظر مکتب اسلام، چنانکه در قرآن به آن تصریح شده است، امری بی‌اساس است و به تعبیر قرآن، امر به آنها مشتبه شده است. داستان پایان زندگی دنیوی حضرت عيسي (ع) بر اساس تواریخ و تفاسیر و احادیث از این قرار بوده که: جهودان که همواره با حضرت مسيح (ع) سرِ دشمنی داشتند، به قتل او تصمیم گرفتند.
در آن حال عيسي (ع) با حواریون در باغی بود. سپاه یهود چون به باغ آمدند همه شاگردان عيسي (ع) پراکنده شده و فرار کردند. یکی از یهودیان به نام یهودا که شبیه عيسي (ع) بود و جای عيسي (ع) را نیز او نشان داده بود به دست آنها افتاد. سپاهیان او را با هلهله و غوغا، کشان کشان بردند و چون مجال تحقیق بیشتری نبود به دارش زدند. اما خداوند عيسي (ع) را در آن حال به آسمان برد. به روایتی دیگر یکی از حواریون جوانی بود که به عيسي (ع) شباهت داشت. وی پس از اجازه از حضرت عيسي (ع)، خود را عيسي (ع) معرفی کرد و او را به دار زدند و امر بر یهودیان مشتبه شد. حضرت عيسي (ع) در هنگام عروج، 33 سال داشت.