حضرت امام موسی کاظم ع امام هفتم شیعیان در منزل «اَبْواء» در بین مکه و مدینه و محل دفن حضرت آمنه (س) از مادری به نام حمیده زاده شد. ابوالحسن، ابوابراهیم و ابوعلی، کنیه‌های حضرت و کاظم و عبدصالح از القاب آن امام می‌باشند. آن امام در زمان حکومت منصور، مهدی، هادی و هارون عباسی زندگی می‌کرده است. شیخ مفید برای امام موسى (ع) نوزده پسر و هجده دختر ذکر کرده است. در زمان حیات امام کاظم (ع) شرایطِ مبارزه منفی و قیام علمی و ارشاد مردم، آماده بود. به این جهت، امام، فعالیت خود را در دو جبهه آغاز فرمود: مبارزه منفی و عدم تسلیم در برابر طاغوت و دیگری متنفر کردن مردم از دستگاه ظلم و جور عباسی. ایشان دنباله کار پدر بزرگوار خود را گرفت و حوزه علمی تشکیل داد و به تربیت شاگردان بزرگ و رجالِ علم و فضیلت پرداخت. آن امام همام نه تنها از نظر علمی، تمام دانشمندان و رجال علمی آن روز را تحت‌الشعاع قرار داده بود، بلکه از نظر فضایل اخلاقی و صفات برجسته انسانی نیز زبانزد خاص و عام بود به طوری که تمام دانشمندانی که با زندگی پرافتخار آن حضرت آشنایی دارند در برابر عظمت شخصیّت اخلاقی وی، سرتعظیم فرود آورده‌اند.