ابوریحان بیرونی، در حوالی خوارزم از شهرهای قدیم ایران متولد شد. وی از خردسالی به تحصیل علم و دانش، علاقه نشان داد و آموختن را آغاز کرد. ابوریحان در نوجوانی موفق شد در محضر ریاضی دان و ستاره شناس بزرگ خوارزم، ابونصر خوارزمی، به تحصیل ریاضی و نجوم بپردازد. او درعلومی چون تاریخ، جغرافی، نجوم و ریاضیات سرآمد عصر خود بود. بیرونی درسفری به هند با علما و حکمای آن دیار ملاقات کرد و پس از آموختن زبان سانسکریت، اطلاعات لازم را در جهت تألیف کتاب خود به نام «مالَلهِند» به دست آورد. ابوریحان، تالیفات بسیاری نیز در نجوم، منطق و حکمت دارد که آثار او را بیش از یکصد و ده عنوان ذکر کرده‌اند. او در استفاده از مطالب و اطلاعات در آثارش، شیوه‌ای نقادانه و موشکافانه داشت. از این رو، آثار و نوشته‌های ابوریحان از معتبرترین منابع بررسی آثار پیشینیان و معاصرانش به شمار می‌آید. وی تا آخرین لحظات عمر از آموختن دست برنداشت. وفات ابوریحان در سال 440 قمری در هفتاد و هشت سالگی در غزنه روی داد.