حضرت امام جعفر صادق (ع) پیشوای ششم مسلمانان، در این روز به دست خلیفه عباسی، منصور دوانیقی مسموم و در مدینه به شهادت رسید. حضرت را در قبرستان بقیع در کنار پدر، جدّ و امام حسن مجتبى (ع) دفن کردند. آن امام به هنگام شهادت شصت و پنج سال داشته و مدت سی و چهار سال از امامت حضرتش می‌گذشت. در میان امامان معصوم (ع)، برای هیچ کدام همانند امام صادق (ع) فرصت و شرایط مساعدی پیش نیامد تا بتوانند در سطح وسیع به انقلاب فرهنگی بپردازند و با تشریح فرهنگ غنی و پرمایه اسلام، بر گسترش این دین آسمانی بیفزایند. ولی برای امام صادق (ع) این فرصت، در گیر و دار کشمکش‌ها و رودرویی بنی امیه و بنی عباس و جنگ قدرت به دست آمد.
آن بزرگ‌مرد علم و عمل از این فرصت استفاده کامل کرد و اسلام و فقهِ آن را از دیدگاه ائمه اهل بيت (ع) معرفی نمود و با تربیت شاگردان بسیار و برجسته، حیات تازه‌ای به اسلام و مسلمین بخشید و فرهنگ ناب تشیّع را که از متن اسلام محمدی و علوی نشأت گرفته بود به جهانیان عرصه کرد. امام صادق (ع) به عنوان رییس مذهب جعفری حوزه علمیه اسلامی در سطح عمیق و وسیع تشکیل داده و علوم اسلامی را تدریس می‌نمود. در این حوزه، چهار هزار نفر به فراگیری علوم آل محمد صلی الله علیه و آله می‌پرداخته و حضرت در این زمان، اسلام اصیل را از زیر حجاب تیره و تار اسلام بنی امیه و بنی عباس آشکار ساخت.