محمدرضا کردستانی معروف به میرزاده عشقی در سال 1272 شمسی در همدان به دنیا آمد و در زادگاه خود به آموختن ادب و شعر پرداخت. ذوق و احساسات ادبی او آمیخته با احساسات وطن پرستی، آزادی خواهی و اصلاح طلبی بود و در این راه جسارت، از خود گذشتگی و بی باکی فراوانی نشان داد. عشقی در دوران جنگ جهانی اول، به کشور عثمانی رفت و در مدرسه دارالفنون آنجا تحصیل کرد. او هنگام ریاست وزرایی وثوق الدوله، با قرارداد 1919 مخالفت کرد و مدتی زندانی شد. وی سپس در تهران، روزنامه قرن بیستم را که حاوی مقالات و اشعار تندِ ضد هیئت حاکمه بود انتشار داد.
عشقی در شماره اول این روزنامه، کاریکاتورها، اشعار و مقالات تندی مبنی بر هزل جمهوری و جمهوری خواهان اختصاص داد که بلافاصله از طرف شهربانی، شماره‌های آن، جمع و سانسور شد و خود میرزاده هم ظاهراً به سبب همین مقالات، در 12 تیر 1303 شمسی به دست دو ناشناس در 31 سالگی کشته شد و جسدش را در ابن‌بابویه در ری به خاک سپردند. میرزاده عشقی با آنکه از جوانان آزادی خواه و طرفدار رژیم جمهوری واقعی بود، مع‌هذا با این جمهوری مصنوعی که توسط رضاخان قلدر به ایرانیان تحمیل می‌شد، سخت مخالفت می‌کرد. تابلوهاى ایده آل و کفن سیاه از جمله آثار اوست که شامل انتقاد از اوضاع اجتماعی ایران می‌باشد.