در تاریخ 16 دی 1340 باستان شناسی عصر آهنِ ایران در آستانه یکی از بزرگ‌ترین کشفیات خود قرار گرفت. گروه کاوشگران ایرانی به سرپرستی دکتر عزت الله نگهبان، در منطقه رحمت آباد رودبار گیلان و در نزدیکی دره سرسبز گوهررود، موفق به کشف گورستان سلاطینی شدند که ظاهراً در اواخر هزاره دوم پیش از میلاد مسیح در این نواحی حکومت می‌کردند. چراغعلی تپه که بعدها «مارلیک» نام گرفت، تپه طبیعی سنگی است که در رأس آن و در منطقه‌ای که در حدود 135 متر طول و 80 متر عرض دارد، تعداد 53 گور باستانی، مربوط به اواخر هزاره دوم و اوایل هزاره یکم پیش از میلاد به دست آمد. این گورها به وسیله سنگ و ملاط گل ساخته شده و ابعاد آنها متفاوت و گاه مطیع صخره‌های سنگی تپه است.
ساختار گورهای این گورستان به طور کلی چهار چینه سنگی است و در معماری آنها ابعاد و اندازه خاصی رعایت نشده است. کاوشگر چراغعلی تپه گورهای این محوطه را بر اساس ساختار معماری به چهار دسته تقسیم کرده است:
گورهای نامنظم که بین تخته سنگ‌های بزرگ طبیعی با دیواره‌های از سنگ و ملاط گل ساخته شده‌اند، گورهای مستطیلی با تخته سنگ‌های گل اندود که یکی از اضلاع آن به شکل منحنی است، گورهای چهارگوش (3*3 متر) با قطعات سنگ شیشه بزرگ و ملاط گل، و گورهایی با ابعاد 1*2 متر و قلوه سنگ‌های بزرگ و ملاط گل. عمق گورهای چراغعلی تپه بستگی به عوارض و گودی‌های طبیعی صخره سنگی داشته است. در این گورها همچون بسیاری از محوطه‌های عصر آهن کوهپایه‌های گیلان، مردگان با لباس دفن شده‌اند.