ژان نیکلا آرتور رِمْبو، شاعر معروف فرانسوی، در ششم ژوئن 1854 میلادی در ناحیه‌ای در شمال شرقی فرانسه به دنیا آمد. وی در محیطی غم‌انگیز تربیت یافت و این دوره، تأثیر نامطلوبی بر او نهاد. رمبو پس از فراگیری زبان لاتینی، در 14 سالگی نامه‌ای منظوم به زبان لاتین سرود که مورد قدردانی واقع شد. او هم‌چنین در 17 سالگی نامه‌ای نوشت که ژرف‌نگری شگرف رمبو را نشان می‌داد و شخصیتی فوق عصر خود یافت نه تنها در قلمرو زیبایی بلکه در قلمرو اندیشه. رمبو سال‌هایی از عمر خود را به مسافرت و ماجراجویی سپری کرد و آثاری از خود به جای گذاشت. از جمله این آثار، کتاب اشراق، شامل یک سلسله مینیاتوری‌های رنگین از رؤیاها و بینشی حیرت‌انگیز از دنیای پرهرج و مرج خاص خود او که نبوغ جوانیش را به تصویر کشیده است.
کتاب دیگر، فصلی در جهنم، افکار رمبو را نشان می‌دهد و او را شاعری معرفی می‌کند که هرگز نتوانسته است با زندگی سازگار شود و از عصیان دست بردارد، و دیگری دیوان او که در آن از عشق و لطف خبری نیست بلکه شعرهایش همه سرشار از خشم و خشونت است و بر مبنای بی‌نظمی در همه حواس آدمی گذارده شده است، اما از رنگارنگی و تازگی الفاظ و قدرت ادراک برخوردار است. رمبو به خوشاهنگی و تناسب کلمه اهمیت می‌دهد. کلمه در شعر رمبو درخشندگی و جلای خاصی دارد و حتی برای صداها، رنگْ قائل می‌شود. ماجراهای معنوی و فکری رمبو، بر شعر قرن بیستم اثری عمیق برجای گذاشت و شاعران جوان از نفوذ فراوان او برخوردار شدند. رمبو که از پیشوایان مکتب سمبولیسم و نمادگرایی است، راهی به سوی سبک سورئالیسم با واقعیت برتر گشود و تحول بزرگی در شعر پدید آورد. ژان رمبو سرانجام در هفتم ژوئیه 1891 میلادی در 37 سالگی درگذشت.