یوهان کِپْلِر، دانشمند و ستاره‌شناس معروف آلمانی در 16 مه سال 1571 میلادی در آلمان به دنیا آمد. از آغاز جوانی، شراره علم طلبیِ او هر روز بیشتر زبانه می‌کشید. از این رو علی‌رغم چشمان آسیب دیده، ضعف جسمانی و دست‌های از کار افتاده، وارد دانشگاه شد و به مطالعات نجومی پرداخت. علاقه به ریاضیات، علوم فیزیک و مکانیک، او را چنان جذب خود ساخت که پس از فراگیری آنها با پشتکار فراوان، در 23 سالگی به استادی اخترشناسی منصوب گردید. کپلر ریاضی‌دانی توانا بود که هم مایه پیشرفت را داشت و هم شکیبایی بیش از حد. او در سال‌های نخستِ کار، طرفدار این نظریه بود که خورشید مرکز منظومه شمسی است. اما از 20 سالگی بدون وقفه و خستگی، سال‌ها به کار تحقیقی و مطالعه در احوال ستارگان و سیارات پرداخت. کپلر پس از ده سال تلاش، در سال 1609، قوانین حرکت سیارات را پیدا کرد و در مورد حرکت وضعی و انتقالی کُرات، سه قانون مهم را کشف نمود.
قانون اول او مبنی بر بیضی بودن مدار حرکت سیارات به دور خورشید، راهنمایی مهم، در تدوین اصول پرتاب ماهواره‌های امروزی می‌باشد. کپلر ثابت کرد که نه تنها مسیر حرکت سیاره‌ها به دور خورشید بیضی است، بلکه براساس قانون دوم کپلر هر سیاره حین گردش در روی مدار، مرتباً سرعتش را تغییر می‌دهد. به این معنی که هرگاه سیاره به خورشید نزدیک می‌شود، بر سرعتش اضافه می‌گردد. کپلر در قانون سوم خود می‌گفت: زمان گردش کامل سیاره‌هایی که به خورشید نزدیک‌ترند، کمتر از سیاره‌هایی است که از خورشید دورند. این نظرات و به ویژه نظریه حرکت سیاره‌ها، در آن زمان با مخالفت فراوانی مواجه گردید و کپلر به سختی مورد حمله قرار گرفت. کپلر سرانجام نوشته‌هایش را منتشر کرد و در انتظار ماند تا شاید با گذشت زمان، پیشرفت دانش بشری پرده از روی واقعیت بردارد.
کپلر در بسیاری از رشته‌های علمی، مطالعات جالب و ارزنده‌ای انجام داده است. او با مطالعه نور، موفق به کشف قوانین شکست و انکسار نور شد و برای اولین بار، اساس تلسکوپ نجومی را بنیاد نهاد. وی هم‌چنین نظریه‌های مهمی در مورد نیروی جاذبه زمین و چگونگی جزر و مد دریاها داشته است. کپلر با تحقیقات عمیق خود، اخترشناسان و ریاضی‌دانان روزگارِ خود را به تحسینِ خود واداشت. یوهان کپلر تا آخر زندگی دست از پژوهش‌های علمی برنداشت تا این‌که در 15 نوامبر 1631 میلادی در 60 سالگی درگذشت. کپلر به زودی پس از مرگ از خاطره‌ها رفت و هیچ‌کس آثار او را مطالعه نمی‌کرد. ولی دوران افتخار او در قرن‌های هفدهم و هجدهم که دانشمندان به آثار او روی آوردند آغاز شد و شهرتش را عالم‌گیر نمود.