در آستانه قرن نوزدهم میلادی، در حالی که سه قرن از تماس و تجارت پرتغالی‌ها با چین می‌گذشت، چندین کشور اروپایی دیگر نیز به تجارت با چین مشغول بودند که مهم‌ترین آن‌ها، انگلستان بود. در نیمه اول این قرن، انگلیسی‌ها با تسلط کامل بر هندوستان و انحصار بازار چین، در شمار قدرت مسلط استعماری آسیا قرار گرفتند. آنچه که انگلستان را بیش از دیگران، به توسعه تجارت با چین برمی‌انگیخت، گسترش فعالیت‌های اقتصادی آنان با هند و نواحی مجاور آن بود. از جمله کالاهایی که انگلیسی‌ها به چین وارد می‌کردند تریاک بود. افزایش مصرف تریاک و شمار معتادان چینی، کم‌کم دولت چین را به واکنش واداشت و در نهایت در سال 1839 میلادی واردات و فروش این ماده مخدر را ممنوع کرد. اما انگلیسی‌ها که به راحتی نمی‌توانستند از این تجارت سودآور چشم‌پوشی کنند، به قاچاق این ماده مُهلِک ادامه دادند.
در این میان، دولت چین با قدرت تمام، با قاچاق تریاک مقابله کرد. در عوض، انگلیسی‌ها به بهانه ضبط و مصادره تریاک‌های متعلق به بازرگانان انگلیسی، جنگی را در اول ژوئیه 1839 میلادی به راه انداختند که به جنگ تریاک معروف شد. نیروهای متجاوز در نخستین مراحل جنگ، بندر کانتون در جنوب چین را به توپ بستند و بندر تجاری هُنْگْ‌کُنْگْ را نیز به تصرف خود درآوردند. چینی‌ها پس از تحمل خسارات فراوان در این جنگ، سرانجام به شرایط صلح انگلیس گردن نهادند. در نهایت به موجب قراردادی که در 19 ژوئیه سال 1842 میلادی بین دو طرف به امضا رسید، بندر مهم هنگ‌کنگ به انگلیس تسلیم گردید و پنج بندر بزرگ چین برای تجارت و رفت و آمد کشتی‌های خارجی آزاد شد. بندر هنگ‌کنگ سرانجام پس از بیش از یک‌صد و پنجاه سال، در اول ژوئیه 1997 میلادی به حاکمیت چین بازگشت.