ابوعلی محمد بن مظفر مشهور به حاتمی یا بغدادی، علوم ادبی و لغت شناسی را نزد ابن دُرَید و ابوعمر فرا گرفت و پس از اندوختن دانش بسیار در این زمینه‌ها، تدریس این دروس را در بغداد آغاز کرد. حوزه‌ی درس حاتمی بسیار پرمحتوا بود به طوری که قاضی تنوخی و دیگر علمای بزرگ آن دوران در حوزه‌ی درس وی شرکت می‌جستند. از تألیفات حاتمی می‌توان به کتاب حاتمیّه در عیوب و نواقص سروده‌ها و اشعار شاعران معاصرش، اشاره کرد.