در زمان مظفرالدین شاه قاجار که نهضت اصلاح طلبی و تجدید روش سیاسی و ایجاد مشروطیت پا گرفت، دولت ضعیف شاه، مقروض روس و انگلیس شد. این استقراض‌های پی‌درپی، باعث حضور هرچه بیشتر بیگانگان و دخالت آنان در امور مملکت گردید. پس از مدتی، دولت‌های روسیه و انگلستان در راستای سیاست‌های استعمارگرانه خویش، در زمان سلطنت محمدعلی شاه قاجار، با خود پیمانی منعقد کردند که بر اساس آن، ایران، تجزیه و به سه قسمت شمالی، جنوبی، و بی طرف تقسیم گردید.
بر این اساس نیمه شمالی را روس‌ها و نیمه جنوبی را انگلیسی‌ها به تملک خود درآوردند. در ادامه این روند بود که در 21 رجب سال 1325 قمری برابر با 1907 میلادی، قرارداد روس و انگلیس مبنی بر تقسیم ایران به سه منطقه حوزه نفوذ روس در شمال و مرکز، منطقه نفوذ انگلیس در جنوب شرقی کشور و منطقه بی طرف در جنوب غربی ایران، منعقد گردید. خط منطقه روس‌ها از قصر شیرین آغاز شده، پس از عبور از اصفهان و یزد و خواف، در منطقه‌ای که مرز ایران و افغانستان و روسیه، یکدیگر را قطع می‌کنند خاتمه می‌یافت. خط منطقه انگلیسی‌ها از مرز افغانستان آغاز شده و پس از عبور از بیرجند و کرمان به بندرعباس منتهی می‌شد. با این قرارداد، انگلیس‌ها و روس‌ها می‌خواستند به رقابت‌های خود در ایران و افغانستان و تبّت خاتمه دهند. همین که خبرِ انعقاد قرارداد به مردم رسید، وحشت و خشم عمومی را در آنان برانگیخت.