سازمان پیمان مرکزی موسوم به سنتو که با شرکت ایران، ترکیه، پاکستان و انگلیس تشکیل شده بود، در این روز، جایگزین پیمان بغداد گردید. اگرچه آمریکا رسماً عضو پیمان سنتو نبود و به عنوان ناظر در جلساتِ آن شرکت می‌کرد، اما عملاً در تمامی تصمیمات این پیمان دخالت و نقش مؤثر داشت. در واقع، پیمان سنتو، حلقه مرکزی سیستم نظامی غرب علیه شوروی سابق بود و پیمان‌های ناتو در غرب و سیتو در خاور دور را به یکدیگر متصل می‌کرد. این پیمان پس از پیروزی انقلاب اسلامی و خروج ایران در سال 1357 شمسی به حالت تعلیق درآمد و عملاً مُنحل شد.